ออสเตรเลียที่ยั่งยืนนั้นเป็นไปได้ แต่เราต้องเลือก นั่นคือการค้นพบของบทความที่ตีพิมพ์ในวันนี้ใน Nature ในส่วนหนึ่งของการวิเคราะห์นี้ เราได้พิจารณาว่าการบรรลุความยั่งยืนนั้นจำเป็นต้องเปลี่ยนค่านิยมของเราหรือไม่ เช่น การปฏิเสธลัทธิบริโภคนิยม นอกจากนี้ เรายังพิจารณาถึงการมีส่วนร่วมของการเลือกโดยแต่ละบุคคล (เช่น การใช้น้ำหรือพลังงานน้อยลง) และการเลือกร่วมกันโดยสังคม (เช่น นโยบายลดการปล่อยก๊าซเรือนกระจก)
เราพบว่าการเลือกนโยบายร่วมกันมีความสำคัญ และออสเตรเลีย
สามารถก้าวหน้าอย่างมากไปสู่ความยั่งยืนโดยไม่ต้องเปลี่ยนแปลงค่านิยมทางสังคม ที่ปลายด้านหนึ่งของสเปกตรัม ” ผู้มองโลกในแง่ดีทางเทคโนโลยี ” แนะนำว่ามือที่มองไม่เห็นอันน่าอัศจรรย์จะดูแลทุกสิ่ง ด้วยการปรับปรุงเทคโนโลยีที่ขับเคลื่อนโดยตลาดจะปกป้องทรัพยากรธรรมชาติที่จำเป็นโดยอัตโนมัติ ในขณะเดียวกันก็ปรับปรุงมาตรฐานการครองชีพ
น่าเสียดายที่ไม่มีหลักฐานที่แท้จริงสนับสนุนสิ่งนี้ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการปกป้องทรัพยากรธรรมชาติที่ไม่มีราคา เช่น การประมงในมหาสมุทร หรือบริการที่ได้รับจากสภาพอากาศที่คงที่ หลักฐานบ่งชี้ว่าเรากำลังข้ามเขตแดนที่สำคัญของดาวเคราะห์แล้ว
อีกด้านของสเปกตรัม ผู้คนโต้แย้งว่าการบรรลุความยั่งยืนนั้นจำเป็นต้องปฏิเสธการเติบโตทางเศรษฐกิจหรือเปลี่ยนค่านิยมให้ห่างไกลจากการบริโภคนิยมและมุ่งสู่วิถีชีวิตที่สอดคล้องกับระบบนิเวศมากขึ้น เราเรียกกลุ่มนี้ว่าสนับสนุน “การจำกัดชุมชน”
แนวทาง “การปฏิรูปเชิงสถาบัน” แนวทางที่สามระบุว่าการปฏิรูปนโยบายสามารถกระทบยอดเป้าหมายทางเศรษฐกิจและระบบนิเวศได้ และถูกโจมตีจากฝ่ายหนึ่งว่าเป็นการต่อต้านการตื่นตระหนกทางธุรกิจ
รายได้เพิ่มขึ้น แรงกดดันด้านสิ่งแวดล้อมลดลง
เพื่อนร่วมงานของฉันและฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ในช่วงสองปีที่ผ่านมาในการพัฒนากรอบการทำงานใหม่เพื่อสำรวจว่าออสเตรเลียสามารถแยกการเติบโตทางเศรษฐกิจออกจากแรงกดดันด้านสิ่งแวดล้อมต่างๆ ได้อย่างไร รวมถึงการปล่อยก๊าซเรือนกระจก ความเครียดจากน้ำ และการสูญเสียที่อยู่อาศัยพื้นเมือง
เราใช้แบบจำลองที่เชื่อมโยงเก้าแบบเพื่อประเมินปฏิสัมพันธ์ระหว่าง
พลังงาน น้ำ และอาหาร (และการเชื่อมโยงไปยังบริการของระบบนิเวศ) ในบริบทของการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ
ในขณะที่เป้าหมายหลักของเราอยู่ที่ออสเตรเลีย แต่ในระดับชาติ เรายังจำลองสิ่งที่อาจเกิดขึ้นทั่วโลก และในระดับรัฐและระดับท้องถิ่นที่มีรายละเอียดมากขึ้นในออสเตรเลีย
เราพบว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจและผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมสามารถแยกออกจากกันได้ในสถานการณ์ที่เหมาะสม รายได้ประชาชาติต่อคนเพิ่มขึ้น 12-15% ต่อทศวรรษนับจากนี้ถึงปี 2593 ในขณะที่มูลค่าของกิจกรรมทางเศรษฐกิจเพิ่มขึ้นเกือบสามเท่า
ตรงกันข้ามกับรายได้ซึ่งเพิ่มขึ้นในทุกสถานการณ์ ประสิทธิภาพด้านสิ่งแวดล้อมแตกต่างกันไปอย่างมาก ตัวชี้วัดด้านสิ่งแวดล้อมที่สำคัญ เช่น การปล่อยก๊าซเรือนกระจก ความเครียดจากน้ำ และที่อยู่อาศัยพื้นเมืองและความหลากหลายทางชีวภาพ คาดการณ์ว่าจะเพิ่มขึ้นมากกว่าสองเท่า ทำให้เสถียร หรือลดลงในสถานการณ์ต่างๆ จนถึงปี 2050
ดังที่แสดงในแผนภูมิด้านล่าง เราพบว่าพลังงานเพิ่มขึ้นในทุกสถานการณ์ แต่การปล่อยก๊าซเรือนกระจกสามารถลดลงได้พร้อมๆ กัน – ด้วยตัวเลือกและเทคโนโลยีที่เหมาะสม การใช้น้ำยังสามารถเพิ่มขึ้นโดยไม่ต้องเพิ่มการสกัดจากแหล่งเก็บกักที่เครียดอยู่แล้ว ผลผลิตอาหาร (ในที่นี้ระบุด้วยโปรตีน) สามารถเพิ่มขึ้นได้ ในขณะที่ถิ่นที่อยู่ดั้งเดิมได้รับการฟื้นฟู
แท้จริงแล้ว เราพบว่าออสเตรเลียสามารถเริ่มซ่อมแซมความเสียหายในอดีตได้: การฟื้นฟูพื้นที่สำคัญของที่อยู่อาศัยพื้นเมืองและบรรลุการปล่อยก๊าซเรือนกระจกในเชิงลบ (การกักเก็บสุทธิ)
เติบโตจากอะไร?
เราใช้คำจำกัดความปกติของการเติบโตทางเศรษฐกิจโดยวัดจากการเพิ่มขึ้นของผลิตภัณฑ์มวลรวมในประเทศ (GDP) ซึ่งเป็นมูลค่าของสินค้าและบริการที่ผลิตในระบบเศรษฐกิจ ซึ่งสอดคล้องกับกรอบบัญชีประชาชาติ
ผู้เขียนบางคนใช้คำจำกัดความที่แตกต่างกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งHerman Dalyผู้สนับสนุนชั้นนำสำหรับเศรษฐกิจของรัฐที่มั่นคง Daly นิยามการเติบโตว่าเป็นการเพิ่มขึ้นของขนาดเศรษฐกิจทางกายภาพ เช่น การสกัดทรัพยากร และกล่าวต่อไปว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจ (ทางวัตถุ) ที่ไม่มีกำหนดนั้นเป็นไปไม่ได้
แม้ว่าสิ่งนี้อาจเป็นจริง แต่สำหรับคำจำกัดความของเขา อาจทำให้สับสนสำหรับผู้ที่ไม่ทราบว่าเขาไม่ได้หมายถึงการเติบโตของ GDP อันที่จริง Daly เพิ่งรับทราบว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจ (GDP) นั้นเป็นไปได้ด้วยทรัพยากรที่มีอยู่อย่างจำกัดและปริมาณการผลิตที่สม่ำเสมอ
คำจำกัดความเหล่านี้มีความสำคัญ: เราคาดการณ์การเติบโต (GDP – วัดเป็นดอลลาร์จริง ปรับตามอัตราเงินเฟ้อ) เพิ่มขึ้นมากกว่า 160% ในสถานการณ์ที่การสกัดและปริมาณงานวัสดุในประเทศ (วัดเป็นตัน) ลดลงประมาณ 40%
การเลือกอนาคตที่ยั่งยืน
แต่นี่คือปัญหาที่แท้จริง: เราพบว่าขั้นตอนที่สำคัญเหล่านี้สู่ความยั่งยืนสามารถต่อยอดจากแนวทางนโยบายที่มีอยู่แล้วในออสเตรเลียหรือประเทศอื่นๆ นี่หมายความว่าออสเตรเลียสามารถก้าวหน้าอย่างมากไปสู่อนาคตที่ยั่งยืนมากขึ้นโดยปราศจากการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ในสิ่งที่เราให้ความสำคัญ
เรามั่นใจได้ว่าการเปลี่ยนแปลงค่านิยมนั้นไม่จำเป็นเพื่อให้บรรลุผลลัพธ์เหล่านี้ อย่างน้อยก่อนปี 2050 เนื่องจากไม่มีสถานการณ์ใดที่เราสร้างแบบจำลองขึ้นเพื่อถือว่าการเปลี่ยนแปลงค่านิยมหรือจริยธรรมทางสังคมและสิ่งแวดล้อมใหม่
แต่เราแสดงให้เห็นว่าผู้คนจะเลือกเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของตนเพื่อให้การตั้งค่านโยบายนั้นๆ ดีที่สุด ทางเลือกเหล่านี้หล่อหลอมการผลิตและการบริโภค
ตัวอย่างเช่น เราพิจารณาว่าการเพิ่มความพยายามด้านสภาพอากาศของออสเตรเลียให้สอดคล้องกับประเทศอื่นๆ จะสอดคล้องกับความคิดเห็นของสาธารณชนชาวออสเตรเลีย และการประเมิน ผลประโยชน์ระดับชาติของออสเตรเลียในการจำกัดการเพิ่มขึ้นของอุณหภูมิโลกเฉลี่ยให้อยู่ที่ 2°C ดังนั้นเราจึงไม่ตีความว่าเป็นการบอกเป็นนัยถึงการเปลี่ยนแปลงของค่านิยม
แต่เราพบว่าการเลือกร่วมกันเป็นสิ่งสำคัญ ตัวอย่างเช่น ทางเลือกของแต่ละคนว่าจะขับรถหรือขึ้นรถไฟไปทำงานนั้นถูกกำหนดโดยตัวเลือกร่วมกันก่อนหน้านี้เกี่ยวกับโครงสร้างพื้นฐานด้านการขนส่ง มักมีทางเลือกร่วมกัน แต่ไม่ได้นำมาใช้ผ่านการเปลี่ยนแปลงนโยบายของรัฐบาล กฎหมาย และโครงการต่างๆ
เราพบว่าตัวเลือกโดยรวมอธิบายความแตกต่างประมาณ 50-90% ในประสิทธิภาพด้านสิ่งแวดล้อมและการใช้ทรัพยากรในสถานการณ์จำลองที่เราจำลอง สอดคล้องกับแนวทางการปฏิรูปสถาบัน เราพบว่าทางเลือกจากบนลงล่างมีความสำคัญอย่างยิ่งในการกำหนดผลลัพธ์ของ “ความดีสาธารณะ” ซึ่งคิดเป็นอย่างน้อย 83% ของความแตกต่างระหว่างสถานการณ์สำหรับการปล่อยก๊าซเรือนกระจก
การเลือกบุคคลจากล่างขึ้นบนมีบทบาทมากขึ้นเมื่อผลประโยชน์ส่วนตัวและผลประโยชน์สาธารณะสอดคล้องกัน ตัวอย่างเช่น ตัวเลือกแต่ละรายการมีความแตกต่างมากถึงครึ่งหนึ่งระหว่างสถานการณ์การใช้พลังงาน (33–47%) และการใช้น้ำนอกภาคเกษตร (16–53%)
แม้ว่าการเลือกของแต่ละคนจะมีความสำคัญ แต่เราพบว่าการตัดสินใจของเราในฐานะสังคมมีแนวโน้มที่จะกำหนดรูปแบบความยั่งยืนในอนาคตของออสเตรเลียมากกว่าการตัดสินใจของเราในฐานะธุรกิจและครัวเรือน
แนะนำ ufaslot888g / slottosod777
